ეგრისიშ ჯარალუა

ეგრისიშ ჯარალუა — აკიკათჷ ბიზანტიარი ნჯღვერეფიშ მარტინეშ, ბესაშ დო რუსტიკეშ ხეშე ეგრისიშ მაფაშ გუბაზ II-შ ვათანძარულო ჸვილუაშ გეშა (ეგრისიშ დიდი ლჷმა). ჯარალუას ქიანაშ პოლიტიკური ორიენტაციშ ოკითხური გჷნმოჭყორდუდჷ. ეგრისიშ ჟინოსქუალეფიშ ართი ბუნა, ნამუსუთ აიეტი დუდენდჷნ, თხულენდჷ ბიზანტიაწკჷმა რსხუშ მეჭყვიდუას დო ირანიშ განშა გჷნულას; მაჟირა — ფარტაზიშ ბუნა, ირანწკჷმა რსხუს ვა უხუჯანდჷ დო ოხვილურო კოროცხუნდჷ იმპერატორ იუსტინიანე I-შა მოუთხუდესკონ გუბაზიშ მაჸვილარეფიშ კონწარო სარჯუა დო ეგრისიშ მაფათ გუბაზიშ უკულაში ჯიმაშ წათეშ დორინაფა. კონწარი სხუნუაშ უკული მაჟჷრა არზიქ გიმორძგჷ დო ჯარალუაქ გაგჷშაგორჷ ჟინოსქუალეფიშ დეპუტაცია კონსტანტინეპოლშა ოჯღონალო. იუსტინიანე I აძულებურქ იჸუ დოუბაღინუაფუდჷკო ეგრისალეფიშ მოთხუალან. ისტორიკოსი აგათია სქოლასტიკოსიქ მუკომჩვის ეგრისიშ ჯარალუას აიეტიშ დო ფარტაზიშ ზიტყვეფიშ ტექსტი.

აიეტი ადასურენდჷ გუბაზიშ ჸვილუა ხვალე დაჭყაფუ რე დო რომალეფს ჩქინი მოსპუალა აფუნანია ლამებური, ოდო სპარსალეფი უმოსო ონდებელეფი რენანია.

„მედინჷ კოლხეფიშ ჯვეში დიდებაქ, - ამუდღარშე ჩქი შხვეფშა ვა მაპატონინენა... ჩქი თე უბადობა უთოჸუჯეთ ქოდიბტუათჷნ, რომალეფი შურო ვა ჩემერცხიებუნა დო ხოლო უმოსო გუმაბახენა ჩქინი უდუდობაშ ჭყოლოფათ. მუ რაგადი ოკო რომალეფი თინეფს უმოსი ნირგათ მეურენა მით მუნეფს დოჸუნან დო ირო ჟილეშე თუდო უჯინენა თინეფს, მით მუნეფს ოინალუნან... მა მოკო, ნამუდა კოლხეთიშ ომაფეს უღუდას მუში ჯვეში დიდება, ნამუდა თინა ვა გიახვილუდას შხვაშ თურეფიშე მოხვარას გალეშე დო ლჷმაშ ბორჯის დო რჩქალობაშ ბორჯისჷთ თინა მუში ნძალას გეპონუდასჷნ. მარა მუჟამც ჩქი ამდღარხანურ ამბეეფიშ გეშა ვარა ჭარაშე ოჭიშიშ რთინაფაშ ჭყოლოფათ ვარა ჟირხოლო ზეკიშ ჭყოლოფათ თეშ დეფჩიჩიით, ნამუდა შხვაში მოინალეფო გჷნიბრთითინ, ხოლო ქოუჯგჷ თინეფიშ თუდო ვორდათ, მისჷთ ჩქინო უმოსი ჯგირი ოკონ, მით უგნურთაფუო მეჸუნს მაჸალურ გენწყილობას მუშიანეფწკჷმა დო მორსხუეფწკჷმან.“

ფარტაზი ალმუჩანდჷ, ოქიანე საქვარიშ გურშენ გუჭყოლიდუაფუდესკო თე ჯაბი დო წყინი დო გაღაშ ნძალათ არძოშე უჯგუში შარა გეგშუგორუდესკონ.

„გუბაზ მაფაშ ჸვილუა სტრატეგეფიშ დუდი რე დო აქ კეისარი მუთუნი შქას ვა რე. რომალეფიშ განშე ულა იშენით უმოსი მოხუჯური რე, თიშენი, ნამუდა სპარსალეფი დღას ვა მუხუჯანა თის, ნამუდა ჩქი შხვადოშხვა რწუმება მიღუნან. მენდიშწაულას დო მონჯირელ გინაფეფიშ პოპორუას ვა ევაჸუნათ ოკო დო ჭკორეფცალო ვა გჷნიფრთათ ოკონ, ვარინ ოკო ევიფშათ კოლხიშ დუდშულობაშ ზალამით, ქომოლურო ოკო გეგნიბღათ უბადობა დო ვა ფქიმინათ მუთუნინერი უჭარაფუ დო კინოხონეფიშ დარჩვიეფიშ წუმაჸონაფალი. ქჷვოგინაფუათ კეისარს, მუქჷთ მოხვადჷნ დო ქობძირათ, მუ გამას მუჩანან, დო ჩქინი ნასამართი მოთხუალაქ ვარაფილქ ქიჸუ-და, თიწკჷმა ქოგუჩათ გური, ქუჯგუ დო ვარი სპარსალეფიშ განშე ულანი.“

თე გჷშულეფი ქორთული ორატორული ხელუანობაშ უჯვეშაში მინუშო იკოროცხუ.

ლიტერატურა

• კანდელაკი ნ., ქართული მჭევრმეტყველება, ტ. 1, თბ., 1975;
• ჯავახიშვილი ივ., ქართველი ერის ისტორია, წგნ., 1, თბ., 1960;
• ლომოური ნ., ქსე, ტ. 4, გვ. 26, თბ., 1979